dem koyu bir masal aklımda.. sözcükler, kağıt yüzüne düşmeye istemsiz, dönüyor dilimde.. dökülmüyor.. sonra bir şehir.. elleri, gözleri olan.. keşfine vardığım ama adım korkağı.. izliyorum.. iz, söz olmuyor.. yakışık almaz, alaca duruyor.. susuyorum..
içimde şu cümle dönüyor;
"orada bir çocuk, köpeklere taş atmayı öğreniyordu"
sonra işte her şey karışıyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder